klikspaanboterspaan, pizza, fiesta, sport en auwa!
Door: vivelalisanne
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
20 Februari 2011 | Frankrijk, Montpellier
Hoi iedereen!
Mijn derde week in Montpellier zit er weer bijna op, maar het voelt alsof ik hier al maanden woon. Natuurlijk konden Anrien en ik niet lang stilzitten en hebben we er een productieve week met een onverwachtse wending van gemaakt.
Maandagavond kreeg ik te horen dat ik dinsdag, donderdag en vrijdag stage zou lopen op een kleuterschool (kinderen van 3 à 6 jaar). Ik vind kleine kinderen altijd heel schattig en vind het leuk om met ze te spelen. Dit gevoel verandert echter als er 27 leerlingen paardje-hop met je willen spelen. Erg vermoeiend, terwijl die kinderen de tijd van hun leven hebben met kleuren, kleien, rennen, spelen, sporten, slapen, tussendoortjes eten en van 1 tot 3 tellen. Wat ik zo heerlijk vind aan die kleine kinderen, is dat ze zo ontzettend eerlijk zijn. Ze vinden het totaal geen probleem om te klikken en doen dit om de haverklap.
Ik heb niet veel geleerd, want ik kon niet echt verband leggen met een middelbare school. Maar het was toch wel grappig om het mee te maken. Vrijdag heb ik zelfs een minilesje gegeven aan driejarigen en dat vonden ze erg leuk!
In het begin van deze week hebben Anrien en ik voor een appel en een ei een oven op de kop weten te tikken, zodat we af en toe een pizza konden eten. Die kwam erg goed te pas deze week want we aten tijdens iedere pauze van de stage samen één pizza op. Voordat jullie denken dat dat veel is, denk dan eens na dat dat drie pizza’s met z’n tweeën maakt in drie weken. Dus uiteindelijk valt het echt wel mee, toch?
Verder hebben Anrien en ik deze week het toerisme ingeruild voor het feesten! Dinsdagavond een afscheidsfeestje gehad van een jongen die we he-le-maal niet kenden. Blijkbaar is het gewoon normaal om iedereen uit te nodigen die je wilt voor een feestje!
Woensdagavond waren we uitgenodigd voor ‘une soirée française’ met een stuk of 20 Erasmus-studenten. Des baguettes, du fromage français et du vin stonden op het menu. En tja, er was dus ook alleen maar wijn… Het was een erg gezellige avond en zeker voor herhaling vatbaar.
Gistermiddag hebben we met 12 personen gevolleyd op het veldje op de campus. Een hele gezellige middag en we hebben veel gelachen! Het woord ‘ace’ voor een opslag is omgetoverd tot ‘fish’… De beweging van dit woord mag je er zelf bij verzinnen. ;)
Na het volleyen heb ik met een aantal spelers afgesproken om uit te gaan die avond: mijn eerste keer uitgaan in Montpellier zouden we gaan vieren in café Panama! Met volle moed liepen we het café in: bijna helemaal leeg. Nou, dan maar even boven kijken: ook niks. Ach, dan gaan we toch naar een andere kroeg, want in Montpellier stikt het ervan.
Helaas zijn we zo ver niet gekomen.. Ik zag de laatste trede van de trap niet en mijn linkervoet verdraaide. Krak en au waren het gevolg :( Met twee grote vuilniszakken gevuld met ijsklontjes liep ik kreupel naar de tram. Gelukkig kon ik nog lopen, dus gebroken was mijn voet niet. Eenmaal thuis ging het heel goed met me en heb zelfs nog de finale van Op zoek naar Zorro gekeken tot midden in de nacht.
Vanmorgen werd ik echter wakker met verschrikkelijke pijn aan mijn voet. Hij was ook veel meer opgezwollen en ik kon niet meer lopen. Toch maar naar het ziekenhuis dus..
Vergezeld door Anrien en Billal zat ik om 11.30 uur in de wachtkamer. En in Frankrijk hè, daar nemen ze het woord wachtkamer wel héél letterlijk: om 14.15 uur was ik eindelijk aan de beurt om röntgenfoto’s te laten maken. Vijf minuten later was het klusje al geklaard en moest ik nog een tijdje wachten op het resultaat: niks gebroken, maar wel heel vervelend verstuikt. Ik moest bij de apotheek een brace en krukken halen voor de komende 10 dagen. Geen probleem dachten we, want in iedere straat in Montpellier zitten ongeveer 8 apotheken. Helaas was het zondag, dus zouden er niet veel open zijn. Wel een paar, maar welke, tja dat wisten ze ook niet. Om 15.00 uur stonden we eindelijk buiten.
Met volle en kreupele moed zijn Anrien en ik gaan zoeken naar een apotheek die open was. Helaas peanutbutter, zelfs de grote in het centrum was dicht. :(
Vandaag diende Anrien als mijn steunpilaar, maar om te voorkomen dat zij er uit gaat zien als Quasimodo, gaan we morgenvroeg voordat we les hebben van 14.00-20.00 (mensonterend gewoon!) mijn spulletjes halen…
Een ding is zeker: Ik weet in ieder geval wel dat ik mijn eerste keer uitgaan in Montpellier never nooit zal vergeten!
Veel liefs,
Lisanne
Mijn derde week in Montpellier zit er weer bijna op, maar het voelt alsof ik hier al maanden woon. Natuurlijk konden Anrien en ik niet lang stilzitten en hebben we er een productieve week met een onverwachtse wending van gemaakt.
Maandagavond kreeg ik te horen dat ik dinsdag, donderdag en vrijdag stage zou lopen op een kleuterschool (kinderen van 3 à 6 jaar). Ik vind kleine kinderen altijd heel schattig en vind het leuk om met ze te spelen. Dit gevoel verandert echter als er 27 leerlingen paardje-hop met je willen spelen. Erg vermoeiend, terwijl die kinderen de tijd van hun leven hebben met kleuren, kleien, rennen, spelen, sporten, slapen, tussendoortjes eten en van 1 tot 3 tellen. Wat ik zo heerlijk vind aan die kleine kinderen, is dat ze zo ontzettend eerlijk zijn. Ze vinden het totaal geen probleem om te klikken en doen dit om de haverklap.
Ik heb niet veel geleerd, want ik kon niet echt verband leggen met een middelbare school. Maar het was toch wel grappig om het mee te maken. Vrijdag heb ik zelfs een minilesje gegeven aan driejarigen en dat vonden ze erg leuk!
In het begin van deze week hebben Anrien en ik voor een appel en een ei een oven op de kop weten te tikken, zodat we af en toe een pizza konden eten. Die kwam erg goed te pas deze week want we aten tijdens iedere pauze van de stage samen één pizza op. Voordat jullie denken dat dat veel is, denk dan eens na dat dat drie pizza’s met z’n tweeën maakt in drie weken. Dus uiteindelijk valt het echt wel mee, toch?
Verder hebben Anrien en ik deze week het toerisme ingeruild voor het feesten! Dinsdagavond een afscheidsfeestje gehad van een jongen die we he-le-maal niet kenden. Blijkbaar is het gewoon normaal om iedereen uit te nodigen die je wilt voor een feestje!
Woensdagavond waren we uitgenodigd voor ‘une soirée française’ met een stuk of 20 Erasmus-studenten. Des baguettes, du fromage français et du vin stonden op het menu. En tja, er was dus ook alleen maar wijn… Het was een erg gezellige avond en zeker voor herhaling vatbaar.
Gistermiddag hebben we met 12 personen gevolleyd op het veldje op de campus. Een hele gezellige middag en we hebben veel gelachen! Het woord ‘ace’ voor een opslag is omgetoverd tot ‘fish’… De beweging van dit woord mag je er zelf bij verzinnen. ;)
Na het volleyen heb ik met een aantal spelers afgesproken om uit te gaan die avond: mijn eerste keer uitgaan in Montpellier zouden we gaan vieren in café Panama! Met volle moed liepen we het café in: bijna helemaal leeg. Nou, dan maar even boven kijken: ook niks. Ach, dan gaan we toch naar een andere kroeg, want in Montpellier stikt het ervan.
Helaas zijn we zo ver niet gekomen.. Ik zag de laatste trede van de trap niet en mijn linkervoet verdraaide. Krak en au waren het gevolg :( Met twee grote vuilniszakken gevuld met ijsklontjes liep ik kreupel naar de tram. Gelukkig kon ik nog lopen, dus gebroken was mijn voet niet. Eenmaal thuis ging het heel goed met me en heb zelfs nog de finale van Op zoek naar Zorro gekeken tot midden in de nacht.
Vanmorgen werd ik echter wakker met verschrikkelijke pijn aan mijn voet. Hij was ook veel meer opgezwollen en ik kon niet meer lopen. Toch maar naar het ziekenhuis dus..
Vergezeld door Anrien en Billal zat ik om 11.30 uur in de wachtkamer. En in Frankrijk hè, daar nemen ze het woord wachtkamer wel héél letterlijk: om 14.15 uur was ik eindelijk aan de beurt om röntgenfoto’s te laten maken. Vijf minuten later was het klusje al geklaard en moest ik nog een tijdje wachten op het resultaat: niks gebroken, maar wel heel vervelend verstuikt. Ik moest bij de apotheek een brace en krukken halen voor de komende 10 dagen. Geen probleem dachten we, want in iedere straat in Montpellier zitten ongeveer 8 apotheken. Helaas was het zondag, dus zouden er niet veel open zijn. Wel een paar, maar welke, tja dat wisten ze ook niet. Om 15.00 uur stonden we eindelijk buiten.
Met volle en kreupele moed zijn Anrien en ik gaan zoeken naar een apotheek die open was. Helaas peanutbutter, zelfs de grote in het centrum was dicht. :(
Vandaag diende Anrien als mijn steunpilaar, maar om te voorkomen dat zij er uit gaat zien als Quasimodo, gaan we morgenvroeg voordat we les hebben van 14.00-20.00 (mensonterend gewoon!) mijn spulletjes halen…
Een ding is zeker: Ik weet in ieder geval wel dat ik mijn eerste keer uitgaan in Montpellier never nooit zal vergeten!
Veel liefs,
Lisanne
-
20 Februari 2011 - 19:43
Mark D.:
AAAAAH!!! Wacht ik bespreek dit even via msn met je!:O
XXX -
21 Februari 2011 - 08:48
Ingrid:
Hoi Lisanne,
Jouw reisverslagen zijn gewoonweg een genot om te lezen. Leuk zoals jij hetgeen wat je meemaakt "opschrijft".
En tja, dat van die trap .... dat heb je van geen vreemden.
groetjes,
Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
