Au revoir, à dieu ma ville, ik gaon noow naor hoés

Aan alle mooie dingen komt een eind, c’est la vie. Zo ook aan mijn ontdekkingsreis/vakantie in Montpellier. Want één ding is zeker: aan studeren kwam ik niet echt toe. Niet omdat ik niet wilde hoor, neeeee helemaal niet. Mijn agenda stond gewoon al vol met ‘genieten’. En jammer genoeg stond studeren niet in dat rijtje.

In een vorig weekverslag heb ik geschreven dat Anrien en ik wel eens Marco Borsato zingen als we melig zijn. Maar ook in de situaties die ik sinds mijn laatste blog heb meegemaakt zijn de liedjes toepasselijk.

Zo ben ik met vijf andere meiden (lees goed het woordje ‘meiden’) gaan barbeknoeien bij een ongelofelijk mooi meer in Montpellier. Gelukkig begon het al goed, want onze voorgangers hadden de kolen warm achtergelaten. Hup, meteen een paar van die lekkere worstjes op de grill! Helaas waren deze worstjes niet echt barbecue-proof, ze lekten namelijk wat olie. Gevolg? STEEKVLAM en onze worstjes waren ‘lekker knapperig’. ‘Vandaag is rood, de kleur van onze worstjes…’

Vervolgens zijn mijn vriendinnen Simone en Linda op bezoek gekomen. Alle studenten die een kamer hebben van 11m2 inclusief badkamer: twee extra personen op je kamer past hebben wij gemerkt. Met enige improvisatie moet ik toegeven.
We hebben lekker door de stad geslenterd, een beetje gewinkeld en natuurlijk stond ook het strand met de fiets op de planning. Toen we ’s morgens wakker werden, was de lucht helemaal grijs.. Maarja, ‘zon of regen, wind mee of tegen. Als we schouder aan schouder staan, zal het vanzelf gaan.’ Gelukkig klaarde het weer helemaal op en hebben we een prachtige dag met hele hoge golven meegemaakt.

Toen mijn vriendinnen eenmaal weg waren, moest ik er toch aan geloven: examens. Voor degenen die het nog niet weten zeg ik alvast dat het voor Anrien en mij niet uitmaakt of wij een voldoende krijgen of niet aangezien wij vakken hebben als wiskunde, scheikunde, geschiedenis en aardrijkskunde. Totaal niet relevant voor mijn opleiding dus. Het enige waar ik aan kon denken tijdens de examens was: ‘Ohw ik kan maar niet bevatten waar en waarom ik hier ben. Zoekend naar een antwoord op een vraag die ik niet ken’. Ik heb mijn best gedaan en hoop dat de docenten een beetje toegeeflijk zijn. Voor onze presentatie van ‘Het regent zonnestralen’ voor zangles hebben Anrien en ik in ieder geval al een 18/20 (lees: 9,0) in the pocket!

Tijdens mijn verblijf hier ben ik ook bezig geweest met een stageplaats voor volgend jaar (afstudeerjaar!). Mij leek SG Het Rhedens in Rozendaal een erg leuke en leerzame school, dus heb erg mijn best gedaan om een pakkende motivatie te schrijven. Toen kreeg ik het mailtje binnen met de indeling…. De afstudeerstage op Het Rhedens is ‘binneeeeeeeeeeeeeeeen!!!!!!’ Yes! Nu nog op zoek naar een kamertje in Nijmegen!

Uiteindelijk moest het vervelende werk gedaan worden: opruimen en poetsen. We hebben onze inboedel voor een appel en een ei verkocht op onze mini-vlooienmarkt, maar ja alle beetjes helpen.
Vandaag, onze laatste dag, hebben Anrien en ik doorgebracht met onze vriendinnen in Montpellier. Na afscheid te hebben genomen bij de sapjesbar (die ga ik missen joh!) zijn we de laatste zonnestralen gaan opvangen op het strand. ’s Avonds hebben we lekker uitgegeten en daarna nog een terrasje gepakt. Het enige waar ik aan kon denken was: ‘Stop de tijd… Ik wil niet dat vanavond straks weer morgen wordt’.

Maarja, zoals ik al zei: ‘Zo is het leven, geluk en verdriet’. Veel dubbele gevoelens heb ik nu. Ik wil heel graag weer naar huis toe, lekker vertrouwd en rustig. Aan de andere kant wil ik het zorgeloze leventje dat ik hier heb geleid ook niet vaarwel zeggen. Maar ik zal niet kieskeurig zijn, dus neem ik genoegen met een mengelmoes van Arcen en Montpellier! ;)

Met een traan en een lach neem ik afscheid van Montpellier: een prachtig hoofdstuk is afgesloten en ik houd het voor altijd bij me in gedachte. Niemand kan dit meer van mij afnemen.

‘Afscheid nemen bestaat niet... Ik ga wel weg maar verlaat je niet…’