Me llamo Lisanne ban de Bien

Daar zit ik dan, als een echte 'porteño' te relaxen. Heerlijk aan het bijkomen van de vele indrukken. 

Mijn heenreis ging heel snel. Mijn ouders, broer en oma kwamen me in Nijmegen ophalen om naar Schiphol te gaan. Daar lekker gegeten en toen was het adiós Lisannos! Hoewel ik een hekel heb aan vliegen (zacht uitgedrukt), ging het helemaal prima. Op het vliegveld van Madrid waar ik mijn tussenstop had, heb ik samen met een Nederlands reisgenootje zelfs nog de eerste helft van het voetbal van Nederland kunnen zien. Wel redelijk undercover, want tja, we waren toch in Spanje...

Eenmaal in Buenos Aires werd ik opgehaald om naar mijn residentie te gaan. En vanaf dat moment wist ik zeker dat ik niet meer in Nederland was, je gaat al snel vergelijkingen maken met Nederland. Hier zijn er een paar:
- Met stip bovenaan is de taal. Ik ben zo jaloers op iedereen die het vloeiend spreekt. Maar het is meteen de enige taal die ze spreken, want Engels zit er niet in. En dan vraag je netjes om een herhaling, wat natuurlijk geen probleem is. Om het vervolgens in hetzelfde tempo te herhalen. Genieten. Het vermakelijkste gedeelte aan de taal is dat je de V uitspreekt als een B. Vandaar dat ik op z'n Spaans ben gedoopt tot Lisanne ban de Bien :)
- Er is bijna geen wegmarkering, en als die er wel is, dan houdt niemand zich er aan. Er zijn geen drempels, maar kuilen. En stoplichten, daar stop je alleen voor als er politie is. Vandaar dat de claxon nog wel vaker gebruikt wordt dan het knipperlicht.
- Het zooitje ongeregeld (waar iedereen vrede mee heeft). Heel Buenos Aires rukte uit voor dé finale, echt ontzettend gaaf om te zien. Helaas had het openbaar vervoer er geen rekening mee gehouden, dus de treinen puilden uit. Met de hele trein zongen we zinnen als 'Maradona es más grande que Pelé' en 'A Messi lo vas a ver la Copa nos va traer'.  Zinnen die betekenen dat Argentinië beter is dan Brazilië en dat Messi de beker mee naar huis gaat nemen. Maar helaas hebben we één keer tevergeefs mogen juichen. Desalniettemin was het een fantastisch feest. Met de hele stad gingen we naar Obelisco, het stadsbeeld, om daar de aangrenzende breedste straat van de wereld te omsingelen. Er was niets te merken van het verlies.
- Het openbaar vervoer is heel goed te doen, alleen is er alleen maar éénrichtingsverkeer. Dus als je de bushalte aan de 'overkant' wilt hebben, dan kun je rekenen op een 0,5 km lopen. De vierdaagse is er niks bij.
- De schoenenmode voor de vrouwen is even wennen: à la Spice Girls draagt iedereen plateauzolen. Niet zo mijn ding.

Vanochtend was mijn eerste Spaans les. Mijn kamergenootje heeft me naar de bushalte gebracht zodat zij de buschauffeur kon zeggen waar ik eruit moest. Want volgens haar hebben de buschauffeurs het niet zo op toeristen. De Spaans les ging goed, heel intensief met maar twee andere meiden. Maar als dat betekent dat ik geen frons meer op mijn gezicht heb telkens als ik met een Argentijn spreek, dan is het super!

In de middag heb ik samen met een Nederlandse chica door Buenos Aires gelopen, om vervolgens de eerste tangoles te hebben. Het volgen gaat goed, dat heeft broerlief me goed aangeleerd, maar helaas is de basishouding anders dan bij salsa. Dus het is maar goed dat ik morgen privéles krijg van een leuke Argentijn. Zwaar leven.

Tot zover mijn verhaaltje en zo zal de rest van de week er denk ik ook uitzien!

Besos Lisanne